Category: κείμενα

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση. Νιώθουμε στο πετσί μας την οικονομική αφαίμαξη, την ισοπέδωση μακροχρόνιων κοινωνικών κατακτήσεων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις απολύσεις. Στο όνομα της δημοκρατίας και της σωτηρίας του έθνους οδηγούνται σε εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Ταυτόχρονα οι διαχειριστές του κεφαλαίου, οι τράπεζες και οι επενδυτικοί οίκοι παρουσιάζουν τεράστια κέρδη και με τη στήριξη του κράτους έχουν επιβάλει μια καθημερινότητα-κόλαση.

Η απάντηση στα παραπάνω υπήρξε άμεση. Χιλιάδες κόσμου κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους, διαδηλώνει δυναμικά και συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής, παρ’ όλη την προσπάθεια εργατοπατέρων και πολιτικάντηδων να εκτονώσουν και να καταστείλουν τη διάχυτη κοινωνική οργή. Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, συνεχείς αυτο-οργανωμένες δράσεις, ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας ριζοσπαστικοποιείται, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί πως το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης, της ευημερίας και του πλουτισμού αποδείχθηκε απατηλό.

Απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες, το κράτος και τα τσιράκια του (μπάτσοι, μμε) αντιπαραβάλουν την καταστολή και την τρομοκρατία. Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία. Κυριαρχεί το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Πορείες διαλύονται με τόνους χημικά, ξύλο και συλλήψεις αγωνιστών. Το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας είναι ξεκάθαρα πλέον ένα αστυνομικό κράτος με οργουελική οργάνωση. Κάμερες παντού, τρομοκράτηση εργαζομένων, προληπτικές συλλήψεις, ποινικοποίηση φιλικών σχέσεων, επιθέσεις σε στέκια και κοινωνικούς χώρους, τρομονόμοι, σπίλωση αγωνιστών από τα μμε, εξοντωτικές ποινές και εγκλεισμοί στα κολαστήρια που θέλουν να ονομάζουν σωφρονιστικά ιδρύματα. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως η κρατική καταστολή στοχεύει σε κάθε κοινωνικό υποκείμενο που αντιστέκεται στην καλπάζουσα βαρβαρότητα. Τα περί πάταξης της εγκληματικότητας και “προστασίας του πολίτη” είναι μόνο για τους αδαείς ή τους εχθρούς μας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες αγωνιστές έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας τους και εκατοντάδες άλλοι που διώκονται είτε λόγω μιας γενικότερης συγκρουσιακής πολιτικής δράσης, είτε λόγω αξιοπρεπούς ατομικής επιλογής, είτε επειδή η ενεργή τους συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες τούς έβαλε στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Επιλογές που τους έφεραν απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους θεσμούς, σε μια εποχή που το καθεστώς οργανώνει τις άμυνες του απέναντι στην κοινωνική/οικονομική κρίση, ψάχνοντας εξιλαστήρια θύματα για τον παραδειγματισμό της κοινωνίας. Σύντροφοι επικηρύσσονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με τεράστιες εγγυήσεις και εξαντλητικές δίκες.

Απ’ τη μεριά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους βρίσκονται αιχμάλωτοι για τις πολιτικές τους επιλογές. Πόσο μάλλον σε μια τέτοια περίοδο κοινωνικής αναταραχής, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη υλικής στήριξής τους. Επιλέγουμε να μην τους αφήσουμε μόνους. Θα βαδίσουμε μαζί με αυτούς που επιλέγουν το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέσα κι έξω απ’ τα κελιά συνεχίζουμε να στεκόμαστε απέναντι στις επιλογές της κυριαρχίας, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια…

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

Η μικρή μας ιστορία .

Η αφορμή δόθηκε από τα κρούσματα βίας ακροδεξιών στη γειτονιά μας. Είναι γνωστό ότι στη χαλεπα υπάρχει δραστηριότητα σε σχέση με άλλες γειτονιές. Υπήρχε λοιπόν η ανάγκη να συναρτήσουμε ο ένας τον άλλο, να μιλήσουμε μεταξύ μας και προς την ευρύτερη κοινωνία και να αντιδράσουμε .
    Τον ίδιο καιρό, διαπιστώσαμε στις πρώτες μας συναντήσεις ότι μια γειτονιά έχει περισσότερα προβλήματα, ή απλώς ζητήματα, που θα πρέπει να προσέξουμε. Ένα ζήτημα είναι οι ελεύθεροι χώροι και η λειτουργία τους. Ένα άλλο οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες όπως οι μετανάστες.
    Οι συναντήσεις μας συνεχίζονταν κάθε βδομάδα, γνωριστήκαμε καλύτερα κι αυτό που ήταν αρχικά μια ετερόκλητη παρέα κατοίκων της Χαλεπας, έγινε συνέλευση.

Τι σημαίνει συνέλευση .

    Αυτό που επιδιώκουμε είναι να μπορούμε να συμμετέχουμε όλοι ισότιμα στη διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων της γειτονιάς μας : αυτό είναι η συνέλευση .
    Πρακτικά, όλοι οι κάτοικοι που συμμετέχουν στη συνέλευση έχουν ισότιμο λογο και δυνατότητα να καταθέσουν την άποψη τους ενώπιον της συνέλευσης. Προαπαθουμε, για πρακτηκους λογους να μην διακόπτει ο ένας τον άλλο, αλλα και να μη μακρηγορουμε. Δεν ειμαστε πια απλως μια παρεα, οποτε ο διαλογος αποκτα ένα διαφορετικο χαρακτηρα. Καταθτουμε τις απόψεις μας στη συνέλευση, στο κέντρο. Για τον ίδιο λογο αποφεύγουμε να δημιουργούνται «πηγαδάκια»
    Στη συνέχεια η συνέλευση ψηφίζει για τις κινήσεις που θα κάνουμε …. Κι έπειτα κάνουμε αυτό που λέμε !

Θέματα

    Είμαστε ανοιχτοί σε οποιοδήποτε θέμα τεθεί στη συνέλευση. Μας απασχολούν διάφορα προβλήματα γειτονιάς αλλά και πολιτιστικές εκδηλώσεις, από μια πιο δημιουργική άποψη. Μας ενδιαφέρει επίσης να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας και η γειτονιά να μην είναι πια μια ψυχρή κι απρόσωπη έννοια. Η γειτονιά είναι ένα κομμάτι ζωης μας που τείνει να χαθεί στη σκιά των τηλεοράσεων και του απομονωτισμού.

                              Η γειτονιά είναι ένα βίωμα. Η συνέλευση το πρώτο βήμα

                                                                                                               Συνέλευση Γειτονιάς

πηγη: Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ

  Στις 03/06 στις 17:00 το απόγευμα, στο Γαβαλοχώρι φασιστοειδή βάζουν φωτιά στο αυτοκίνητο αγωνιστή με αντιφασιστική δράση. Ένα γεγονός το οποίο έρχεται να προστεθεί σε άλλα ανάλογα συμβάντα πανελλαδικά αλλά και σε τοπικό επίπεδο. Συγκεκριμένα στα χανιά και σε κάποια χωριά του νομού παρατηρείται μια ένταση φασιστικών – ρατσιστικών επιθέσεων απέναντι σε μετανάστες και σε αγωνιστές με αντιρατσιστική δράση. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα το χάραγμα του αγκυλωτού σταυρού σε χέρι καθηγήτριας στα χανιά, η οποία έκανε δωρεάν μαθήματα σε μετανάστες, αλλά και τον ξυλοδαρμό μεταναστών σε χωριό του Αποκόρωνα.

  Σε μια περίοδο οικονομικής/κοινωνικής κρίσης, όπου η ανεργία και η εκμετάλλευση έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει αρχίσει να βιώνει ακόμα πιο άμεσα την καταπίεση, με αποτέλεσμα να συσσωρεύει οργή. Απ’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας δε θα μπορούσαν να λείπουν οι νέοι μαθητές, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να είναι οργισμένοι λόγω του πιεστικού προγράμματος τους (μαθήματα – φροντιστήρια) και της αβεβαιότητας που τους επιφυλάσσει το μέλλον. Το θυμό αυτό του νέου, αλλά και του κάθε καταπιεσμένου, έρχονται να εκμεταλλευτούν οι φασίστες και να τον στρέψουν προς τον “ξένο”-μετανάστη (αδύναμο κομμάτι κοινωνίας που βιώνει αυτό πρώτα την καταπίεση) και όχι στον πραγματικά υπαίτιο που μας οδήγησε στις άγριες σημερινές συνθήκες, κάτω από τις οποίες αναγκαζόμαστε να ζούμε. Γι’ αυτό παρατηρούνται έντονα φαινόμενα ρατσισμού και κυρίως μέσα σε σχολεία, με επιθέσεις μαθητών σε μετανάστες συμμαθητές τους και τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας σε άλλους μαθητές, που απλώς μπορεί να μην συμφωνούν με τέτοιου είδους αντιλήψεις.

  Τα ιδία φαινόμενα ρατσισμού που έχουν βιώσει έντονα στο παρελθόν οι έλληνες ως μετανάστες σε γερμανία, αμερική και αυστραλία, σε χώρες που δεν τους δέχτηκαν με “ανοιχτές αγκάλες”, όπου αναγκαστήκαν να δουλέψουν στις χειρότερες δουλειές και αντιμετωπίστηκαν σαν μιάσματα, δεν μπορούν να σβηστούν από τη μνήμη. Αλλά ούτε μπορούν να ξεχαστούν από τους ντόπιους οι μεγάλοι αιματηροί αγώνες που δόθηκαν στον τόπο τους ενάντια στη χιτλερική θηριωδία.

  Με όπλο τη μνήμη, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη όλοι μας να αντιμετωπίσουμε κάθε φαινόμενο φασιστικής – χιτλερικής συμπεριφοράς στα σχολεία μας, στις γειτονιές μας και στο ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον. Την ώρα που η κρατική συμμορία επιτίθεται με τον πιο άγριο τρόπο στην κοινωνία (νέα μέτρα, ασφαλιστικό), δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενάντια σε κάθε συμπεριφορά που δηλητηριάζει τον κοινωνικό αγώνα και σπέρνει το μίσος και το φόβο. Δεν μπορούμε παρά να απομονώνουμε λογικές που μας αποπροσανατολίζουν από το ποιος είναι ο πραγματικός μας εχθρός. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε αλληλέγγυοι με όποιον καταπιέζεται, είτε είναι ντόπιος είτε μετανάστης.  

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ  

αντιφασίστες/τριες

Διεκδικώντας μια καλύτερη γειτονιά

Οι σχέσεις των ανθρώπων της γειτονιάς πάντοτε είχαν καθοριστικό ρόλο στις χαρές και τα προβλήματα των ανθρώπων, στην καθημερινότητά τους στις ζωές τους. Ψάχνοντας αυτό, και διαπιστώνοντας κοινούς προβληματισμούς που έχουν να κάνουν με θέματα της Νέας Χώρας, ξεκινήσαμε ανοιχτές συναντήσεις, όπου γνωριζόμαστε, συζητάμε και ενεργοποιούμαστε για να βρούμε τρόπους που θα κάνουν τη γειτονιά μας και τη ζωή μας καλύτερη.

Η πρωτοβουλία κατοίκων για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου κατάφερε, ευαισθητοποιώντας τη χανιώτικη κοινωνία, να αποτρέψει την εκμετάλλευσή του και να ενισχύσει τη συνεχή κοινή διεκδίκηση του στρατοπέδου ως ελεύθερου δημόσιου χώρου πρασίνου. Πιστεύουμε ότι τέτοιες συλλογικές κινητοποιήσεις μπορούν να αναδείξουν και να λύσουν ζητήματα που αφορούν τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τη ζωή μας.

Η επόμενη ανοικτή συνέλευση θα γίνει στο πάρκο στα πευκάκια την ΠΕΜΠΤΗ 10 ΙΟΥΝΗ στις 8.00 το βράδυ.

ΤΟ 'ΠΑΝ ΚΑΙ ΤΟ 'ΚΑΝΑΝ. ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΔΟΛΟΦΩΝΗΣΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ

Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης ως ενεργό κομμάτι της Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα” με μέλος του στο επιβατηγό Σφενδόνη που καταλήφθηκε με χρήση αληθινών πυρών από το στρατό του Ισραήλ, εκφράζει την οργή και την αγανάκτηση του για την δολοφονική επιχείρηση των βάρβαρου σιωνιστικού κράτους ενάντια στο “Στόλο της Ελευθερίας”.

Ο στολίσκος που μεταφέρει οικοδομικό και ιατρικό υλικό για την ρημαγμένη πόλη της Γάζας, σπάζοντας τον πρωτοφανή αποκλεισμό μιας ολόκληρης πόλης έως ότου οι κάτοικοί της να πεθάνουν ή να υποκύψουν στην ξενική κατοχή, έπεσε στα χέρια του κατά συρροή δολοφόνου ισραηλινού στρατού. Άνθρωποι από 50 χώρες (ανάμεσά τους δεκάδες έλληνες και μετανάστες στην Ελλάδα), μεταφέροντας υλικό που αγοράστηκε από την προσωπική χρηματική προσφορά εκατοντάδων χιλιάδων ανά τον κόσμο, έχουν πλάι τους το δίκιο όλων των αγώνων κάθε καταπιεζόμενου λαού ή ανθρώπου που υπήρξε σε αυτό τον πλανήτη σ’ ολόκληρη την Ιστορία του ανθρώπινου είδους. Αυτό το Δίκαιο τσαλαπατήθηκε σήμερα τα ξημερώματα από την μπότα ενός καθεστώτος-απαρτχάιντ που στηρίζει την ύπαρξή του σε όλη την παράδοση καταπίεσης και εκμετάλλευσης που έχουν γνωρίσει οι λαοί και αυτή η παράδοση αντιπροσωπεύεται σήμερα στα όπλα του.

Ως μέλη της Πρωτοβουλίας καταγγέλλουμε στους έλληνες και μετανάστες των Χανίων που αγκάλιασαν και στήριξαν με την καρδιά τους το όλο εγχείρημα, όλους όσους έχουν αυτή τη στιγμή το αίμα των αγωνιστών τα χέρια τους. Και δυστυχώς, δεν είναι μόνο το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ. Είναι και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου που υποκύπτοντας σε κάθε απαίτηση του Ισραήλ, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, αφενός για να αποκρύψουν την αποστολή από το φως της δημοσιότητας, αφετέρου για να ορθώσουν αναρίθμητα εμπόδια στο ταξίδι της, εμπόδια που ουσιαστικά έθεσαν τους μετέχοντες στην αποστολή έρμαια των δολοφονικών διαθέσεων των σιωνιστών.

Τα δάκρυά τους τώρα στάζουν αίμα. Ο λαός είναι αυτός που πρέπει να απαιτήσει την επιστροφή των αιχμαλώτων, την καταδίκη του Ισραήλ και την δικαίωση των ηρώων που έπεσαν με αξιοπρέπεια από τις σφαίρες

31-5-2010

Δευτέρα προς Τρίτη κατά τις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, στην οδό Σήφακα στα μαχαιράδικα, άγνωστοι πάνω σε μία ή δύο μηχανές (προφανώς φασιστοειδή), αφού έλεγξαν επανειλλημένα και λεπτομερώς το δρόμο και τα γύρω σπίτια, για πιθανούς μάρτυρες, πέταξαν βόμβες μολότοφ με δολοφονικές διαθέσεις, πάνω στην εξωτερική τζαμόπορτα ισόγειου σπιτιού, που διαμένουν μετανάστες από τη Σομαλία και την Τυνησία…

Το τζάμι έσπασε και η φωτιά απλώθηκε και μέσα στο σπίτι, όπου κοιμόταν οι ανυποψίαστοι μετανάστες. Ευτυχώς η φωτιά δεν διαθόθηκε παντού και την έσβησαν οι ίδιοι οι μετανάστες, γλυτώνοντας έτσι τους εαυτούς τους, αλλά και τα γύρω σπίτια και όλη την γειτονιά που κινδύνευε να καεί σε περίπτωση εξάπλωσης της φωτιάς.

Δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια. Οι γειτονιές αυτής της πόλης πρέπει πάση θυσία να μην μολυνθούν από τη λέπρα των φασιστών εγκληματιών. Να συμπαρασταθούμε στα θύματα, να βρεθούμε με τους κατοίκους που ήδη εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την βαρβαρότητα και τη θρασυδειλία των νεοχιτλερικών.

Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης καλεί κάθε έντιμο και αξιοπρεπή άνθρωπο να χτυπήσει το φαινόμενο στη ρίζα του, στην καθημερινότητά του, στηλιτεύοντας και χλευάζοντας τον φασιστικό και ρατσιστικό λόγο. Να απομονώσουμε σε τελική ανάλυση κοινωνικά τους φορείς αυτού του λόγου και της ενδεχόμενης ανάλογης πρακτικής διότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα λόγια μετατρέπονται εύκολα σε πράξη όταν η κοινωνία τα ανέχεται. Θεωρούμε ότι πλέον μονάχα η ίδια η κοινωνία μπορεί να δώσει τελειωτική απάντηση στη φασιστική αλητεία που χτύπησε ξανά στην πόλη μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία Έχει δείξει και κάτι άλλο: πρώτα οι αδύναμοι, οι μετανάστες τώρα, μπαίνουν στο στόχαστρο. Επόμενοι είναι όλοι όσοι αύριο-μεθαύριο – ή σήμερα κιόλας – θα αρνηθούν με συλλογικούς αγώνες να υποστούν την οικονομική εξαθλίωση στην οποία τους οδηγούν οι Κυρίαρχοι. Ας μην ξεχνάμε ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο εκτρέφεται το φασιστικό κτήνος σε περιόδους κρίσης. Για να επιτεθεί και να υποτάξει την κοινωνία συνολικά έτσι ώστε να δέχεται καρτερικά την μοίρα της…

http://fmkritis.wordpress.com/

Ρατσισμός και ζώα

1. Η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφεται όλο το ζήτημα είναι να υπάρχει ισότητα (το αντίθετο του ρατσισμού- σπισισμού) μεταξύ ζώων και ανθρώπων. Θαυμάσια ιδέα! Γοητευτική ιδέα, για τα πνεύματα που θέλουν να προωθηθούν γρήγορα σε ριζοσπαστικά πεδία ιδεών, για πνεύματα που θέλουν να απολαύσουν το συναισθηματισμό τους, κολυμπώντας σε μια λίμνη που οι άλλοι δεν τολμούν ούτε να πλησιάσουν! Ας την εξετάσουμε όμως: αφού δεν υπάρχει ισότητα σημαίνει ότι έχουμε κάποια απόσταση από τα ζώα. Επίσης αφού επιδιώκουμε την ισότητα, αυτό σημαίνει ότι η απόσταση αυτή θα γεφυρωθεί. Το ερώτημα που προκύπτει είναι προς ποια κατεύθυνση θα γίνει η προσέγγιση για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα; Αυτό σημαίνει: θα προσεγγίσουν τα ζώα τις πολιτισμένες επιλογές και συμπεριφορές των ανθρώπων ή θα προσεγγίσουν οι άνθρωποι τη φύση μέσα τους, τα ένστικτά τους, και τη ζωική κληρονομιά τους; Εδώ τίθεται και ένα ζήτημα για τον πολιτισμό και την ηθική μας: αυτά που κάνουν ανεκτή τη ζωή μας, τη ραφιναρισμένη κι αστική ζωή μας, αυτά ακριβώς παραγνωρίζουν, αντιτίθενται κι εμποδίζουν την ίδια τη ζωή.
2. Οι παρακάτω σκέψεις δεν αναφέρονται στη μαζική παραγωγή-σφαγή ζώων ή μάλλον υπερπαραγωγή, που είναι ζήτημα του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στις ηθικές κατευθύνσεις μας και στις ατομικές μας επιλογές. Αναφέρονται στη σχέση που έχουμε με τα ζώα σαν άτομα ή μικρές ομάδες.
3. Πρώτη περίπτωση: υπάρχουν σαρκοβόρα ζώα που καταβροχθίζουν τα φυτοφάγα, μέσω μιας επίπονης διαδικασίας, και υπάρχουν επίσης άνθρωποι που έχουν επιλέξει ή το ένστικτο τους καθοδηγεί να καταβροχθίζουν ζώα μέσα από μια επίσης επίπονη διαδικασία. Αν ευαισθητοποιούμαστε στον πόνο του ζώου- θύματος και θέλουμε από συμπόνια να σταματήσουμε αυτό τον πόνο, θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε επίσης και τα σαρκοβόρα ζώα όπως και να πείσουμε τους ανθρώπους να απέχουν από το φόνο και την κρεοφαγία. Αν είμαστε πραγματικά ειλικρινείς και πιστεύουμε αυτό που λέμε κι αν έχουμε σκοπό να σταματήσουμε τον πόνο των ζώων-θηραμάτων, θα πρέπει να μεριμνήσουμε και για τον πόνο και τις σφαγές που γίνονται από τα σαρκοβόρα ζώα. Είναι η λογική συνέχεια και ο συνδυασμός των αιτημάτων ‘ισότητα-ισοτιμία με τα ζώα’ και ‘να γίνουμε όλοι βέγκαν’. Ναι! να γίνουμε όλοι βέγκαν… αλλά ισότητα με τα ζώα αγαπητοί μου: να γίνουν και τα ζώα βέγκαν! Και πρώτα απ’ όλα το κατοικίδιο, γάτα ή σκύλος με τι τρέφεται; Δε σφάζονται άραγε ζώα για να τραφεί το κατοικίδιος σκύλος; Και ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Γιατί ο φιλόζωος άνθρωπος έχει την ευθύνη παραδείγματος χάρη να παρέμβει και να στειρώσει τον ‘φίλο’ του. Επίσης έχει γενικά την ευθύνη του, τον εκπαιδεύει, τον φροντίζει και τον ταΐζει. Κι ας μείνουμε στο τελευταίο: τον ταΐζει γιατί δεν μπορεί να τραφεί μόνος του καθώς δεσμεύεται εκπληρώνοντας με χαρά τα καθήκοντά του ως ζώο συντροφιάς. Δεν είναι φανερή πια η λογική συνέχεια; Όποιος αγοράζει κονσέρβες με κρέας για το κατοικίδιό του συμμετέχει ως ηθικός αυτουργός και αποδέκτης στη μαζική σφαγή κι εκμετάλλευση ζώων. Μια επιλογή για να αποφύγει τη ‘συνενοχή’ θα είναι να ταΐζει τον κατοικίδιο σκύλο με κρέας που δεν προέρχεται από μαζική παραγωγή ή… με ρεβίθια!  
4. Δεύτερη περίπτωση: αν πάλι, από συμπόνια για τα ζώα που βασανίζονται ως θηράματα (είτε στη σαβάνα είτε κάτω από το χέρι ενός ανθρώπου σ’ ένα χωριό), ξεσηκωνόμαστε από την αστική μας πολυθρόνα και γεμίζουμε με κατανόηση κι ενδιαφέρον για την κατάσταση τους, κι αν αυτή η συμπόνια μας θυμίζει τελικά ότι κι εμείς είμαστε ένα είδος ζώου όπως όλα τα άλλα κι απορρίπτουμε τον αλαζονικό ανθρωποκεντρισμό και την υπεροχή μέσω της ιδιαίτερης νοημοσύνης μας και των μηχανών μας, τότε θα επιθυμήσουμε να προσεγγίσουμε με σεβασμό το ζωικό κόσμο σαν ένα ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού μας. Επιθυμούμε να διδαχτούμε από ένα κόσμο ελεύθερο από την γνωστή μας ηθική, ελεύθερο, συναρπαστικό (σε σχέση με τη ανία μας) και συνάμα άγριο. Μπορούμε όμως να έχουμε κατανόηση μόνο για τα φυτοφάγα ζώα- θηράματα; Δε θα δείξουμε το ίδιο αμερόληπτο ενδιαφέρον και κατανόηση για τα δύστυχα τα σαρκοφάγα; Προσεγγίζοντας λοιπόν τη «φύση» και την ξεχασμένη μας ζωική προέλευση, δε θα δείξουμε κατανόηση για το κομμάτι εκείνο της «φύσης» και του ζωικού κόσμου που λέγεται κρεοφάγοι άνθρωποι; Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση ο άνθρωπος προσεγγίζει τη ζωική του υπόσταση κι απελευθερώνεται από την ηθική και τα τεχνάσματα του πολιτισμού.
5. Έχουμε τελικά δύο κατευθύνσεις: στην πρώτη, ένας πολύ έντεχνα συγκαλυμμένος ανθρωποκεντρισμός κι η αλαζονεία μας θέλει να δει την ανθρώπινη ηθική να θριαμβεύει και να λύνει όλα τα προβλήματα ενός ανυπόφορου κόσμου, -ανυπόφορου εξαιτίας της εδικής μας ανημποριάς και αλλοτρίωσης- και κατά αναγκαστική προέκταση να επιβάλλεται  και στο ζωικό βασίλειο εκπολιτίζοντάς το για να μην υπάρχει πια πόνος! Αυτό θυμίζει θρησκευτικές υποσχέσεις, σε ευαίσθητες πλην όμως αφελείς ψυχές, για ένα κόσμο όπου το λιοντάρι θα κάθεται πλάι με το πρόβατο χωρίς βία, γιατί θα έχει επικρατήσει η καλοσύνη του θεού… Στη δεύτερη κατεύθυνση, ο ανθρωποκεντρισμός απορρίπτεται και στηλιτεύεται, ο άνθρωπος δεν έχει ανώτερη θέση από τα ζώα κι αναζητά με ταπεινότητα μια θέση στο ζωικό κόσμο: ο άνθρωπος από συμπόνια έρχεται να καθίσει δίπλα στα αδέρφια του τα ζώα, υπάρχει ισότητα μεταξύ ανθρώπων και ζώων! Ας είναι λοιπόν επιτέλους ταπεινοί αυτοί που ενστερνίζονται αυτή την κατεύθυνση, κι αν αποδέχονται ότι ο άνθρωπος είναι κι αυτός ένα ζώο όπως όλα τα άλλα, ας αποδεχτούν με την ανάλογη κατανόηση την επιλογή ή ένστικτο κάποιων να τρώνε κρέας, όπως αποδέχονται στη σαβάνα το λιοντάρι να τρώει αντιλόπες! Ας είμαστε ειλικρινείς!
6. Τα πιο οξυδερκή πνεύματα θα μιλήσουν για μια μέση οδό όπου ο άνθρωπος δεν απαρνείται τον πολιτισμό και τη ηθική -αλίμονο! αυτό δε γίνεται, μας τρομάζει στ’ αλήθεια!- αλλά βελτιώνει τον πολιτισμό του ώστε να σέβεται το ζωικό κόσμο και τη φύση γενικότερα. Μα αυτό ακριβώς συζητάμε! Πως ακριβώς θα γίνει η βελτίωση του πολιτισμού μας, ποια πορεία θα πάρει σε βάθος χρόνου η νέα μας ηθική; Αυτό ακριβώς το νόημα έχουν αυτές οι δύο κατευθύνσεις, και θα πρέπει να τις λάβουμε υπ’ όψη μας αν θέλουμε να έχουμε μια ουσιαστική και μακρόχρονη εκτίμηση. Γιατί αλλιώς δεν απαντάμε στη ρίζα του προβλήματος, αλλά μένουμε σε βραχυπρόθεσμες και ρηχές εκτιμήσεις. Αυτοί που θα μιλήσουν για την ηθική μας, θα πρέπει να έχουν συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης που θα βαραίνει τους ώμους τους.

Για τους μελλοντικούς μνηστήρες της ηθικής μας.

1. Στην εποχή μας θέλουμε πνεύμα διαυγές και ξεκάθαρο, νηφάλιο κι αυτοελεγχόμενο.  Η πρόκληση είναι να βρεθεί εκείνη η σπάνια βαθύτητα κι οξυδέρκεια που να εκφράζει όσο το δυνατόν ολόκληρη την σύγχρονη κουλτούρα μας. Δεν αρκούμαστε στον εντυπωσιασμό, στη μαγεία των συναισθημάτων, στο επιτακτικό ύφος κι ακόμη περισσότερο καθόλου στο ύφος. Δεν αρκούν πλέον οι μέθοδοι που κάποτε χρησιμοποιούσε η θρησκεία, μέθοδοι κατ’ εξοχήν υπνωτικές και σαγηνευτικές, με άλλα λόγια καλλιτεχνικές. Στην εποχή μας για να μιλήσουμε για την ηθική χρειάζεται βαθύς στοχασμός.
2. Σε συλλογικό επίπεδο θα πρέπει να συνεχίσουμε την παράδοση αγώνων των προηγούμενων γενεών και να την εμπλουτίσουμε με νέα στοιχεία που βρίσκουμε στην πορεία μας. Θα πρέπει να επιμείνουμε στο όραμα της επανάστασης κι ανατροπής των δομών του κράτους, και της ταξικής κοινωνίας. Στα πλαίσια αυτά, στην προσπάθεια για μια ελευθεριακή, χωρίς κράτος, προσέγγιση της κοινωνικής οργάνωσης, μπορούμε να εντάξουμε το ζήτημα της απελευθέρωσης των ζώων. Αλλά, εκεί που δεν υπάρχει χώρος για εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εκεί που η παραγωγή ελέγχεται από λαϊκές δομές κι οργανώσεις σύμφωνα με τις ανάγκες μας κι όχι για το κέρδος των λίγων, δεν είναι άραγε αναμενόμενη και προσιτή η απελευθέρωση των ζώων; Τότε δε θα είμαστε πιο κοντά στην ολική απελευθέρωση;

http://anarxikoimeoura.squat.gr

  Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της;

    Το πρωινό της 16ης Ιανουαρίου του 2006 ο Γ. Δημητράκης συλλαμβάνεται, βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων, στο κέντρο της Αθήνας μετά από ληστεία στην εθνική τράπεζα της οδού Σόλωνος. Σύμφωνα με τον οργασμό δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ των ΜΜΕ που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, συνελήφθη ένα μέλος της περιβόητης “συμμορίας” των ληστών με τα μαύρα. Μια συμμορία δημιούργημα μπάτσων και δημοσιογράφων. Ένα φανταστικό σενάριο που στόχο είχε να εμπλέξει τον συγκεκριμένο και τους 3 καταζητούμενους συντρόφους με το κοινό ποινικο έγκλημα (όπως το αποκαλουν) και με οργανώσεις ένοπλης πάλης. Ένα ποινικό αδίκημα για την αστική τους δικαιοσύνη, που λόγω της πολιτικής δράσης τους, υπάγεται στις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Ο δρόμος άνοιξε, έτσι ώστε να κατηγορηθούν για σωρεία ληστειών σε τράπεζες, με σκοπό τη χρηματοδότηση ένοπλων οργανώσεων. Στη συνέχεια, η ελληνική δικαιοσύνη και συγκεκριμένα ο περιβόητος εισαγγελέας Διώτης (γνωστός για τις ναζιστικές μεθόδους ανάκρισης που χρησιμοποίησε στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού) προσπάθησε να ανακρίνει τον συλληφθέντα, κλινήρη και διασωληνωμένο, στην εντατική του νοσοκομείου. Κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι του συντρόφου στα σοφρωνιστικά κολαστήρια της δημοκρατίας. Τον Ιούνη του '07, τελικά, καταδικάζεται σε 35 χρόνια κάθειρξη για τη συγκεκριμένη ληστεία, καθώς και για απόπειρα ανθρωποκτονίας, με μοναδικό κριτήριο μια σφαίρα που έλειπε απο  τον γεμιστήρα, η οποία δεν βρέθηκε πουθενά στη περιοχή γύρω από τη ληστεία. Αντίθετα, οι μπάτσοι πυροβολώντας μέσα στον κόσμο και περιφρονώντας κάθε ανθρώπινη ζωή λες και ήταν στην “άγρια δύση”, τραυματίζουν και ένα λαχειοπώλη. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται με την επικήρυξη των 3 “συνεργών” του από τον υπουργό “προστασίας του πολίτη” με το ποσό των 600.000 €. Μια επικήρυξη που έχει διττή σημασία. Αφενός, ξεκινάει ένα κυνήγι κεφαλών, με στόχο να ωθήσει τον καθένα να μπεί στο ρόλο των διωκτικών αρχών (κοινώς χαφιές), πληρωνοντάς τον αδρά για μια σύλληψη. Αφετέρου, διαχωρίζει άτομα λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, ποινικοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την αναρχική δράση.

Η δουλειά είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά.
    Ο θεσμός της μισθωτής εργασίας χρησιμοποιείται για να παράγει κέρδος, το οποίο καρπώνονται οι εκμεταλλευτές, και όχι για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, όπως έξυπνα ευαγγελίζονται οι ειδικοί (διάφοροι κοινωνιολόγοι, στοχαστές και κρατικοί αξιωματούχοι). Στις μέρες μας πλεόν, η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι πιο αδυσώπητη από ποτέ, δημιουργώντας στρατιές εξαθλιωμένων που μοιάζουν με δουλοπάροικους από άλλες εποχές. Μπορεί να μην υπάρχουν αλυσωδεμένοι σκλάβοι, όμως υπάρχουν αρκετοί που δουλεύουν μια ζωή σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους, κι έτσι αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμα είδη, δουλεύοντας κάτω από άθλιες συνθήκες για ψίχουλα, ρισκάροντας πολλές φορές ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι νεκροί από “εργατικά ατυχήματα” απο το 2000 εώς το 2008 ανέρχονατι στα 1221 άτομα! Δολοφονίες λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Και όλα αυτά, για να καταφέρουν να αποπληρώσουν τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους. Υποχρεώσεις που έχουν άμεση σχέση με την επιβίωση του καθενός, και ο μόνος τρόπος για να καλυφθούν είναι μέσω συνθηκών, τις οποίες ορίζουν οι αφεντάδες. Σε όλο αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι άνθρωποι αναγκάζονται να υποθηκεύσουν τον ιδρώτα τους σε στυγνούς εκμεταλλευτές που κρύβονται μέσα στους ναούς των τραπεζών.

Η τράπεζα σας κλέβει νόμιμα και γουστάρετε!
    Το τραπεζικό σύστημα έκανε την εμφανισή του με τη συσσώρευση του πλούτου σε κάποιες κοινωνικές ομάδες (έμποροι, εργοστασιάρχες), δίνοντάς τους την ευκαιρία να αποταμιεύουν και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους, απλά δανείζοντας χρήματα με την προϋπόθεση να τους επιστραφούν περισσότερα μέσω τόκων. Δηλαδή, ο ρόλος της τράπεζας είναι διαχειριστικός, αφού δεν παράγει κάποιο άμεσο αγαθό για την κοινωνία, αλλά “διανέμει” τον πλούτο πρός όφελος των ιδίων. Οι τράπεζες σήμερα έχουν αναπτυχθεί τόσο, που μπορούν και δανείζουν όχι μόνο σε ιδιώτες αλλά και σε ολόκληρα κράτη. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της ελλάδας, όπου  οι τράπεζες δάνειζαν στο ελληνικό κράτος, έτσι ώστε να καλύπτεται το έλλειμα και να φαίνεται προς τα έξω ότι όλα λειτουργούν ρολόι. Το σύστημα αυτό κατάφερε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να έχει την αποδοχή από την κοινωνία, αφού φαντάζει για κάποιους ως ο μοναδικός τρόπος για να εκπληρώσουν τις “ανάγκες” τους. Ανάγκες πλασματικές στην ουσία, οι οποίες κατασκευάζονται καθημερινά απο τις διαφημίσεις, μέσω των ΜΜΕ. Έτσι, εφευρέθηκαν διάφορα είδη δανειών (βλ. διακοποδάνειο, εορτοδάνειο, φοιτητοδάνειο κτλ), για να μπορούν να καλυφθούν τα “θέλω” του καθενός, με σκοπό το ξεζούμισμα όσο το δυνατόν περισσότερων. Η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου είναι σαν να έχει πάρει ένα δρομολόγιο χωρίς επιστροφή, με προορισμό την ίδια του την καταστροφή. Το ρόλο του οδηγού έχει το κράτος και το κεφάλαιο, ενώ η κινητήρια δύναμη (τροχοι & καύσιμα) είναι το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Στο δρομολόγιο αυτό, κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να “αποβιβαστούν” και να μην γίνουν κομμάτι της δολοφονικής αυτής συναίνεσης.

Θα λήστευες μια τράπεζα αν ήσουν αόρατος;
    Η ληστεία μιας τράπεζας, σε κομμάτια της κοινωνίας, φαντάζει ως μια πράξη που δεν σέβεται αυτούς οι οποίοι εργάζονται για να διασφαλίσουν τα προς το ζειν. Αντίθετα όμως, τα δισεκατομμύρια που βρίσκονται στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν ανήκουν σε αυτούς που επέλεξαν να τα αποταμιεύσουν, αλλά είναι ασφαλισμένα και ανήκουν στις τράπεζες. Αυτοί οι οποίοι καταληστεύουν την κοινωνία, δεν βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά είναι κάθε λογής αφεντικό, ανάλογα με την εξουσία που διαχειρίζεται, και όσοι στρογγυλοκάθονται στα έδρανα της βουλής και στα υπερπολυτελή γραφεία των τραπεζών, απολαμβάνοντας την ασυλία που τους δίνει απλόχερα το κράτος με τους θεσμούς του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει εξαίρεση το κράτος με τους δυσβάσταχτους φόρους του; Όσοι επιλέγουν να απαλλοτριώσουν μια τράπεζα, αρνούμενοι να υποταχθούν στις συνθήκες που επιβάλει η μισθωτή εργασία, επανακτούν ένα κομμάτι από τον κλεμμένο πλούτο των τραπεζών. Μια πράξη που θα τους δώσει την ευκαιρία να καθορίσουν αυτοί τη ζωή τους, και όχι να την χαρίσουν απλόχερα στις ορέξεις κάποιου αφεντικού. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο Γιάννης Δημητράκης…

   “Όπως ξέρετε και όπως έχει γίνει ήδη γνωστό είμαι αναρχικός. Ως εκ τούτου έχω μια συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση και τοποθετώ κι εγώ το ρόλο της τράπεζας ως ιδιαίτερα ένοχο μέσα στη δική μας κοινωνία. Θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο στα οικονομικά δρώμενα. Έχει αναδειχθεί ως σύγχρονος φεουδάρχης, έχει υποδουλώσει την μεγάλη πλειοψηφία των εργατών, οι οποίοι λόγω οικονομικής αδυναμίας αναγκάζονται και προσφεύγουν στις τράπεζες για να βγάλουν τα προς το ζην. […]
    Φυσικά με την πράξη μου δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να καταργήσω την ύπαρξη των τραπεζών. Θα ήμουν ηλίθιος ή αιθεροβάμων, αν νόμιζα ότι θα καταργήσω τις τράπεζες με το να ληστέψω εγώ μία. Αυτό είναι αυτονόητο. […]
   Τέθηκε ζήτημα ανιδιοτέλειας και ιδιοτέλειας σε σχέση με τα χρήματα και το τι τα κάνεις. Πιστεύω να έγινε κατανοητό, και αυτό σκόπευα κι εγώ να κάνω, ότι δε είναι ζήτημα πλουτισμού. Είναι σίγουρα άρνηση της εργασίας, όπως διεξάγεται τώρα. Δηλαδή αρνούμαι πραγματικά να φορέσω τέτοια ισόοβια δεσμα. Αρνούμαι να αφήσω τα χρόνια απο τα 20 ως τα 60-65, αρνούμαι να τα αφήσω κάτω από ένα κεφαλαιούχο, κάτω από έναν που θα ορίσει εμένα ως εκμεταλλευόμενο. Φυσικά και δεν υποτιμώ όλη την κοινωνία, η οποία αποδέχεται αυτή την κατάσταση. Εγώ, σαν αναρχικός, αυτοπροσδιορίζομαι μέσα στην κοινωνία και σαν ρόλος: ούτε εκμεταλλευόμενος, ούτε εκμεταλλευτής. […] Θεώρησα ότι η πράξη μου ήταν μια επιθετική ενέργεια σε αυτό το ληστρικό σύστημα. Το θεώρησα ως μία επίθεση. Βέβαια, επίθεση πολύ άνιση απ’ ότι αποδείχθηκε. Τα έβαλα με έναν μηχανισμό που με συνέτριψε στρατιωτικά, γιατί, ψυχικά τουλάχιστον και νοητικά, δεν πρόκειται να με συντρίψει τίποτα. Όσον αφορά το “ιδιοτελής και μη ιδιοτελής πράξη”, μιας και θίχτηκε πολύ. Εγώ θεωρώ, κρίνω και βαπτίζω έτσι την ενέργειά μου, σαν επαναστατική πράξη. […]
   Λέτε εδώ ότι ο ληστής τράπεζας τρομοκρατεί. […] Σίγουρα τους φόβισα τους ανθρώπους, αυτό είναι και το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να τους ζητήσω και ένα συγνώμη, όμως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να εμποδίσεις. Σίγουρα θα ‘θελα να φοβίσω πολύ περισσότερο τους πολιτικούς άρχοντες ή προύχοντες ή την ολιγαρχία αυτής της χώρας κι όχι την κυρία χ ή ψ που εργάζεται στο ταμείο, τον πελάτη, τον πολίτη… Όμως, θα ήθελα να μου δώσουν μια απάντηση σ’ αυτό: μια επίσκεψη ληστών θα τους τρομοκρατούσε τόσο πολύ; ή αν τους ανακοίνωναν ότι απολύονται μετά από 15 χρόνια, όπου δεν θα έχουν καμία σύνταξη, θα πάρουν μια μικρή αποζημίωση και θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων; […]
   Κι εν πάση περιπτώσει έιμαι εγώ ο εχθρός της κοινωνίας, εγώ πρέπει να συλληφθώ, να φάω τις σφαίρες, εγώ να είμαι στις φυλακές, εγώ θα πρέπει να επανενταχθώ λές και είμαι ξένο κομμάτι της κοινωνίας.Είμαι ένα μαχόμενο κομμάτι κι έτσι θα παραμείνω.Αυτά σε ότι αφορά τα κίνητρα της ληστείας.
[…] Για μένα η τράπεζα είναι ένα νεφελώδες κατασκεύασμα, απρόσωπο τελείως. Δεν τους ξέρουμε τους κυρίους, δεν τους έχουμε δει ποτέ. Και αν τους δούμε θα έχουν οκτώ σαγόνια και ένα πτερύγιo!”
                                                                                                                         Αποσπάσματα από την απολογία του Γιάννη Δημητράκη

Λευτεριά στον Γιάννη Δημητράκη
Λευτεριά στους Βούτση-Βογιατζή, Στρατηγόπουλο, Bonano
Αλληλεγγύη στους 3 επικηρυγμένους συντρόφους

Δράσεις αλληλεγγύης 

• Τρίτη  27/4 Μικροφωνική 11:00 πλατεία αγοράς

• Συγκέντρωση 19:00 και προβολή 21:00 πλατεία Σπλάντζιας 

Προβολή ντοκυμαντέρ “Ληστεία αλά ελληνικά” (σχετικά με την κοινωνική ληστεία στον ελλαδικό χώρο).

  συνέλευση αναρχικών –αντιεξουσιαστών   “σαλταδόροι”